The place looks strangely familiar, like a certain English wizarding school with its neo-Gothic architecture and students categorized according to quality, this being the framework that makes them outcasts, rather than being a mermaid, werewolf, or gorgon – creatures which the “muggles” are wary of. In this aspect, the teenagers of Nevermore are similar to others – unlovable, clumsy, and not necessarily comfortable in their own skin. In a way, Wednesday has taken the central idea of Harry Potter and exchanged the epic drama of Hogwarts for sarcastic laughs. It’s really, really fun.

Το μέρος μοιάζει παράξενα οικείο, σαν μια συγκεκριμένη αγγλική σχολή μάγων με τη νεογοτθική αρχιτεκτονική και τους μαθητές που ταξινομούνται ανάλογα με την ποιότητα, αυτό είναι το πλαίσιο που τους καθιστά απόκληρους, αντί να είναι γοργόνες ή λυκάνθρωποι – πλάσματα για τα οποία όσοι δε τα γνωρίζουν, τα βλέπουν επιφυλακτικά. Από αυτή την άποψη, οι έφηβοι του Nevermore είναι παρόμοιοι με τους άλλους – μη αγαπητοί, αδέξιοι και όχι απαραίτητα άνετοι στο πετσί τους. Κατά κάποιο τρόπο, η Wednesday έχει πάρει την κεντρική ιδέα του Χάρι Πότερ και αντάλλαξε το επικό δράμα του Χόγκουαρτς με σαρκαστικά γέλια. Είναι πραγματικά, πολύ διασκεδαστικό.